door JantjeV8 » 01 mei 2009, 09:30
Pas op Jaap, klassieke fout.
Er bestaat giet-ijzer en giet-staal.
Gietstaal is vergelijkbaar met gewoon staal. Zo'n beetje dezelfde mechanische eigenschappen zoals treksterktes, buigvastheid, E-modulus e.d. als gewoon staal. Natuurlijk zijn er allemaal verschillende recepten, bij de ene toepassing moet hij dunner vloeibaar zijn tijdens productie, de ander wil hem wat slijtvaster hebben na productie, maar in hoofdlijnen blijft dit 'gewoon'staal.
Giet-ijzer echter is staal met een verhoogd Koolstof (C(arbon)) gehalte. Die koolstof kan in verschillende vormen in hetstaal opgenomen worden. Dan krijg je de soorten wit-, grijs-, ferrytisch-, nodulair-, lamellair-gietijzer e.d.
Iedere soort heeft zo zijn eigenschappen. Het hoge koolstof gehalte zorgt er voor dat het hete staal goed dun vloeibaar is om in ingewikkelde vormen te kunnen gieten. De ene weer beter als de andere.
Nadeel van giet-ijzer is dat het een hele lagetreksterkte heeft. Constructief is dat niet fijn, het buigt niet, het breekt direct. Voordeel is dat het zo goed te vormen is, ontzettend drukvast, door de koolstof trilling dempend, zelfsmerend en tegen grote temperatuursverschillen bestand.
On-topic:
Natuurlijk waren er in de beginfase van de ommekeer giet-ijzeren blokken naar aluminium de nodige problemen. Daarentegen is nu het kennisnivaeu van aluminium op een dermate hoog niveau dat het een hartstikke betrouwbare grondstof is geworden.
Volgens mij is in garagewereld het ondertussen totaal onbekend dat er problemen zijn met scheurende blokken. Blokken draaien kapot omdat een rubberen riempje van 15euro breekt daar waar Mercedes nog steeds (weer) een ketting toepast.
Iedere ommekeer brengt voorstanders en tegenstanders mee, maar iedereen moet een nieuwe techniek wel de kans geven zich te bewijzen en ook voor zichzelf om aan die gedachtengang te wennen. De 'ouwe garde' heeft daar doorgaans wat moeite mee..