Beste mede-Benzers,
Een tijdje geleden verhaalde ik over mijn nieuwste aankoop, een hagelwitte W115 220 uit 1972, die de Vauxhall Victor (aka "Kermit") moest vervangen als daily driver. We zijn nu een paar maanden verder, maar erg veel heb ik nog niet "dagelijks gereden" met deze auto en misschien is het wel leuk om te vertellen waarom niet.
Zoals ik toen al schreef, begon de pech meteen al tijdens de rit naar huis vanuit Deventer, waar ik de Benz had gekocht: de stuurschakeling kwam vast te zitten in de derde versnelling. De Wegenwacht loste dit probleem provisorisch op met een tie-wrap, op dezelfde wijze als de vorige eigenaar al een keer eerder had gedaan, maar dat had de laatste me gemakshalve verzuimd mee te delen. Maar dat was niet het enige wat hij was "vergeten", want bij thuiskomst bleek de kachelaanjager ook niet te werken, iets wat ik tijdens de proefrit niet had uitgeprobeerd, aangezien het toen volop zomer was. Ik bracht de Benz dus al heel snel naar Arie van A&N Oldtimerservice te Pijnacker met het verzoek e.e.a. te herstellen. Maar nu kwam ik er ook achter dat mijn veronderstelling dat er voor de W115 nog van alles verkrijgbaar was niet helemaal bleek te kloppen, want dat ging voor de ventilatormotor zeker niet op. Arie vond een gebruikte bij Mercedes-only, maar die goede man vroeg er maar liefst 160 Euro voor, wat ik een beetje veel vond voor een tweedehands onderdeel. Uiteindelijk wist ik er zelf eentje te bemachtigen bij een Mercedes-sloperij in Lemmer voor 100 Euro, wat ik nog steeds een hoop geld vond, maar ja, beter duur dan niet te koop. Bij ditzelfde bedrijf kocht ik ook een rechterspiegel, want dat vind ik nu eenmaal beter staan.
Na een paar weken was mijn Benz klaar en kon ik, met achterlating van een niet onaanzienlijk aantal Euro's, eindelijk de Benz gaan gebruiken.....or so I thought, want nu bleek dat de startmotor op zijn eind begon te lopen. Je weet wel, je draait de sleutel om en je hoort alleen maar een zoemend geluid. Weer terug naar Arie en nu besloot ik dat er ook maar iets gedaan moest worden aan de uitgedroogde klepzittingen, die vrolijk motorolie in de zuigers lieten lopen, zodat ik tijdens het rijden een James Bond-achtig rookgordijn achter mijn Benz had hangen. Gelukkig lag het niet aan het blok zelf, want alle cylinders hadden genoeg compressie, en waren de zuigerveren ook OK, want anders was het nog duurder geworden. Na een week kon ik de auto weer ophalen en hoewel de auto er niet minder om had gereden met al die oliedampen uit de uitlaat, was ik toch wel blij dat ik me geen milieucrimineel meer hoefde te voelen. Eind goed, al goed?
Nee dus, want de vervangende startmotor, die Arie bij een erkend revisiebedrijf had betrokken, bleek al net zo vaak te "zoemen" als het oude exemplaar. Om de auto niet weer een tijd kwijt te hoeven zijn, sprak ik met Arie een dag af waarop hij een nieuwe gereviseerde startmotor in zou bouwen, zodat ik er na de reparatie direct mee naar huis kon rijden. Ik was blij dat ik nu eindelijk van alle toestanden af was.....tot de nieuwe werkweek begon, want toen ik maandagmorgen in alle vroegte de contactsleutel omdraaide, gebeurde er he-le-maal niets, geen klik, geen gezoem, nada. Ik had stroom genoeg, want de interieurverlichting brandde enthousiast, evenals de overige lampen, maar de startmotor gaf geen sjoege. Nu verkeer ik in de gelukkige omstandigheid dat ik meerdere auto's bezit, maar dat ik met de meest betrouwbare van allemaal (juist ja, de W123) niet mag rijden vanwege de "ophokplicht". Kermit (die nog steeds niet verkocht is, want niemand zit op een oude Vauxhall te wachten) moest dus zijn oorspronkelijke rol als daily driver weer vervullen, maar bleek met een lege accu te staan. Gelukkig kon de W123, in combinatie met een stel startkabels, hier wel uitkomst brengen, en nadat ik de W115 van mijn oprit de - licht oplopende - openbare parkeerplaats had opgeduwd (en wat is zo'n ding dan zwaar....), kon ik eindelijk naar mijn werk, waar ik een half uur later dan gepland aankwam, maar omdat ik vrachtwagenchauffeur ben, kan ik - tot op zekere hoogte - zelf mijn tijd indelen, dus dat was geen echte ramp. Wel moest Kermit 's avonds met de mobiele startaccu van het bedrijf weer tot leven gewekt worden, zodat ik de rest van de week maar met mijn Mercury stationcar naar mijn werk ben gereden (zonder kachel, want die werkt niet in die auto -brrrrrr....).
De avond daarop kwam Arie langs en na wat gerommel onder de motorkap wist hij de startmotor tot leven te wekken, alleen niet met de sleutel....het probleem lag dus ergens daartussen en beperkte zich helaas niet tot een los draadje (ironisch genoeg gebeurde hetzelfde bij mijn vorige forensenbakkie, de Vauxhall Cavalier uit 1977, wat toen door mijn plaatselijke garage werd ondervangen door het monteren van een startknop), zodat de Benz WEDEROM terug naar Pijnacker moest. De zaterdag daarop werd de auto aangesleept door de bestelwagen van een buurman, waarna - o ironie - het contactslot ineens weer bleek te werken......toch maar weer naar Arie gebracht en nu besloot ik maar "all the way" te gaan en meteen het slechte aanslaan in koude toestand van de motor aan te laten pakken, want er waren tot nu toe vaak wel zeven of acht startpogingen nodig om hem tot leven te wekken. De dag voor Kerstmis heb ik voor de zoveelste keer de Benz weer opgehaald, die nu is voorzien van nieuwe bougies, bougiekabels, verdeelkap, contactpuntjes, condensator en luchtfilter. En inderdaad, hij sloeg in één keer aan! Nu maar hopen dat hij dat morgenochtend ook doet.....
Al met al heeft deze Mercedes mij al zo'n 2000 Euro aan reparaties gekost en jullie begrijpen wel dat als ik dit van tevoren had geweten, ik de auto nooit had gekocht. Er blijkt door de vorige eigenaar ontzettend veel "gefröbeld" (om met Toontje te spreken) te zijn, want overal waren draden met tape aan elkaar vastgemaakt, zodat bijvoorbeeld de achterverlichting maar voor de helft brandde en de kentekenverlichting zelfs helemaal niet.....hoe de auto ooit door de APK is gekomen (die er net nieuw op zat toen ik hem kocht) weet ik niet, maar de keurmeester heeft waarschijnlijk een serieuze oogkwaal gehad toen hij hem nakeek (of een paar flappen extra van de vorige eigenaar). Hoe het ook zij, ik hoop dat ik vanaf dit moment voorlopig gevrijwaard blijf van verdere problemen, want ondanks alle tegenslag vind ik de witte walvis nog steeds een hartstikke leuke auto en ik heb dan ook geen enkele behoefte on weer iets anders te kopen. Sterker nog, ik heb me plechtig voorgenomen dat dit de allerlaatste auto zal zijn die ik ooit heb gekocht, want het moet nou maar eens afgelopen zijn met dat automobiele gerommel!
Groeten, Kees.
en toch waren alle onderhouds boekjes tot op de laaste km netjes ingevuld door MB ?
SitemapIndex