22 april 2006 - De stad Korce en verdwalen in Albanie
------------------------------------------------------
Vandaag zouden we verder rijden richting Korce om daar een kijkje te nemen en wat dingetjes te halen. We vertrokken lekker op tijd, zeiden de lieve gastvrouw gedag ( ze zwaaide ons met haar kleindochtertje uit) en zetten we de route voort. Bij het hotel was er een W123 bij komen te staan.
Hoe zie je nu dat dit een hotel is?
De armoe liet zich vandaag weer goed zien, en geloven dat dit zo dichtbij ons huis ligt is erg moeilijk.
Albanie is het armste land in Europa op Moldavie na, het heeft dus ook de laagste levensstandaard, ongeveer 60% werkt in de landbouw, de rest hoofdzakelijk in de industrie. Tot 1992 was het land nog communistisch.
Deze hokken van golfplaten waren bewoond..
De tijd is in die dorpjes echt minstens 50 jaar terug. Voor klassieke Mercedes liefhebbers is het hier wel het walhalla, Allemaal W123's en W124's en W201's. De W123 is de meest verkochte auto in Albanie, op nummer twee zal de W124 staan denk ik.
De stad Korce was een hele aparte ervaring. Deze stad had vandaag markt. We parkeerden de Saharagelber en trokken de stad in.
Zoek de niet albanese W123
Het begon alleen wat minder leuk, we hoorden keihard gegil van een schaap vlakbij ons, het schaap probeerde te ontsnappen aan zijn eigenaar, want deze had de dood en verderf al geroken. De schapen laten zich levend natuurlijk makkelijker vervoeren en een levend schaap is het beste bewijs van vers vlees. De schapen worden hier op straat verhandeld en tevens wordt ook hier ook hun keel doogesneden.
Kippen in hokken gepropt, gevilde dieren hangen aan stokken geregen voor de verkoop.
Inderdaad, het gebeurt hier allemaal op straat. Een stukje verder op liggen de ingewanden van een schaap bij de afvalzakken, het verse vlees wat straks verkocht gaat worden liggen in het busje, de schapenhuiden liggen iets verderop. Over zie ik afval op straat liggen en de mensen lopen over de brede stoepen tussen al dit gebeuren door.
Ons geeft het een naar gevoel een een vieze nasmaak, we hebben het te doen met de arme schapen en Melissa zet de pas erin, we zoeken een supermarkt en gaan hier zo snel mogelijk weg. Het schapen gegil achter ons gaan door merg en been, we weten nu wat er daar gebeurt..
Tabak verkoopt men hier los.
De gebouwen zijn bruin en grijs en zien er niet uit, het is een grote aftandse rotzooi. Het is zo ontzettend armoedig en eigenlijk heel erg om te zien.
We worstelen ons tussen de mensen en de oude Mercedessen door. Ik zie een hoop mensen met plastic tasjes van de Lidl rondlopen en besluit iemand aan te spreken. Ik wijs op het tasje en maak de overduidelijke 'ik-weet-het-niet' beweging door mijn schouders op te trekken met mijn handen omhoog. De man denkt dat ik gek ben en loopt verder.
Nogmaals probeer ik het bij een jongen en die loopt gewoon door. Melissa lacht me uit om mijn mislukte actie. Het straatbeeld blijft mijn ogen trekken, werkelijk overal zie ik W123's en W124's. Dit is echt het walhalla, Melissa heeft even niets aan mij en zoekt zelf dan maar naar een supermarkt. Ik kijk continu om me heen en probeer het vast te leggen op de digitale plaat.
Melissa heeft een pinautomaat gevonden. We lopen daarna nog even rond door de stad om een supermarkt te vinden. Ik zie notabene nog een saharagele station.
Nog een saharagelber
Ik maak nog vele foto's van de W123's, waarvan een aantal er zeer troosteloos slecht uit zien, ze worden natuurlijk al 25 a 30 jaar zeer intensief gebruikt en met deze wegen hier gaat dat hard.
De W124's zien er over het algemeen stukken beter uit. De Lidl hebben we niet meer kunnen vinden en zodoende lopen we terug naar de auto. De saharagelber valt op het moment niet meer op tussen de oude Mercedessen hier, ze zit onder het zand en modder.
Na Korce besloten we de binnenweg terug te nemen zoals we die al een stukje gereden hadden en dan vanaf Permet schuin omhoog richting Berat.
De route terug zagen we ditmaal dus in het licht en het was weer schiterend om dit sprookjeslandschap te kunnen bekijken. Veel genoten van deze mooie route terug.
De dictator wantrouwde alles en iedereen. Zijn paranoia bereikte een hoogtepunt in de jaren zeventig. Terwijl het land straatarm was, gaf de hij de krankzinnige opdracht om 700.000 bunkers te bouwen die de Albanezen moesten beschermen tegen een mogelijke buitenlandse aanval.
Onderweg nog even gestopt want Melissa zag een hondeschedeltje liggen (meer zelfs bleek later). Toen ik in de auto zat te wachten zag ik in het spiegeltje dat er een hond op haar afliep, ik wilde nog toeteren maar ging er vanuit dat ze het wel gezien had. Even later riep ze of ik met de auto terug wilde rijden. Het bleek dat ze hem eerder niet gezien had en dat ie haar al grommend besloop, de hond was totaal verwilderd en veranderd in een in een hongerig monster en hij het had het kennelijk op Melissa voorzien, zo uitgehongerd als ie was.
Ik reed langzaam terug met de auto en de hond bleef daardoor op afstand. Melissa kon instappen en was opgelucht dat ze weer in de auto zat.
Ze vertelde dat ze schedeltjes aan het zoeken was en de hond helemaal niet had zien aankomen. De arme honden hier hebben totaal geen eten en het kan best zijn dat de schedeltjes van de andere zwerf honden zijn geweest die zich hier ook niet in leven konden houden. In elk geval zijn ze zo uitgehongerd want er is weinig eten beschikbaar. De hond was nogal uitgemergeld. Melissa lette voornamelijk op de grond en had al langer niet om haar heengekeken. Op een gegeven moment hoorde ze een heel zwaar gegrom en draaide ze zich om. De grote maar uitgemergelde hond stond diep te grommen en kwam langzaam op haar af. Als hondekenner wist ze dat dit echt menens was, de hond was natuurlijk zo wanhopig op zoek naar eten dat deze zijn kans schoon zag om het maar te proberen om een mens te pakken te krijgen. Vanaf toen begon Melissa mij te roepen.
Achteraf natuurlijk heel erg zielig, we hadden helaas alleen wat brood om achter te laten, maar hoe lang gaan ze het daar dan mee doen, erg triest.
Melissa was blij dat ze weer naast me zat, want het was heel erg bedreigend en heel erg serieus.
Weer terug bij de splitsing vlakbij de grens waar we Albanie ook binnen kwamen reden we richting Permet.
Om dit stuk te rijden was prachtig. Vanaf een bepaalde splitsing kozen we de richting Berat. We reden langs een groepje huizen waar wat jongens stonden die ons nakeken alsof ze een UFO zagen.
Ook hier huisden mensen (in dit busje)
De weg werd slechter en slechter en hield onderaan de berg min of meer op. In feite ging de weg wel verder zo leek, maar bestond alleen nog maar uit zand en stenen. Dit moest de binnenweg dan zijn. Doen of niet doen? Doen natuurlijk.
[url][/url]
We reden de berg op over dit spoor wat een stuk heftiger werd, met stenen en keien waar we over en tussendoor moesten met een steile berghelling aan onze linkerzijde. Geen fouten maken dus. De moeilijkere stukken wisselden af met wat gemakkelijkere stukken, kleinere stenen en zand. Onderweg kwamen we nog een auto tegen die halverweg de helling stond, ik zag er niemand bij staan. Zodoende zat ik de denken hoe verder moet als de Saharagelber me nu in de steek zou laten.
Mocht je hier wat krijgen dan zal het in dit land zonder infrastructuur en facaliteiten een vermogen kosten om de auto hier ooit nog weg te krijgen.
We konden ons niet voorstellen dat de weg zo bleef, als dit de route naar de stad Berat zou moeten zijn. Wellicht zou het later wat beter worden. Nadat we nog een half uur over dit spoor gereden hadden stopten we om even te gaan rekenen hoever dit nog zou zijn naar Berat en hoe laat we daar dan ongeveer aan zouden komen.
Inmiddels was het 18:30u. Het zou ongeveer 60km moeten zijn en bij 30km/h gemiddeld zouden we ongeveer om 20:30u in Berat aankomen, alleen zou de weg dan niet zo moeten blijven want dan halen we dat gemiddelde bij lange na niet. Dat zou dan al kantje boord zijn want 20:30u is het in de bergen al flink donker.
Na meerdere keren hoopvol na een bocht kijkend of het wegdek al beter wou worden nam deze hoop ook steeds meer af. De Benz hield het goed maar deze we, nu al anderhalf uur lang is enorm inspannend. De enorme stenen, kuilen, smalle weg, vaan aan de rand stijl naar beneden, diepe rijsporen en soms grotere modderstukken met water maakten de rit flink moeilijk endaarbij ook spannend. De 123 manouvreren over dit wegdek kan ik nu in elk geval behoorlijk goed na deze oefening. Wat een werk dit! Niemand kwmaen we tegen met d eauto, we reden echt dwars door het ongerepte Albanie, overal bergen, soms een meertje en sporadisch een rondtrekkende herder met zijn kudde, geiten of schapen en de superlinke honden die zij bij zich hebben.
Het ongerepte en sprookjesachtig mooie Albanie
Om 20:15u zijn we weer even gestopt om wat PPO erbij te gieten. Van zer ver af hoorden we de kikkers bij een mooi blauw meertje. Dit was zo'n gigantische herrie, het leken er wel duizenden. In de verte zagen we een herder met zijn kudde, en geloof het of niet, een verkenner op een paard die in zeer aparte kleding op zijn paard het gebied om de kudde heen verkende en op verkenning ging in de richting waarheen de kudde trok. Deze mensen leven met de kudde en slapen 's-nachts gewoon bij de schapen.
Toen we weer verder reden, gebeurde het gevreesde waar je na uren in de bergen rijden zonder beschaving op tergend slechte wegen zo bang voor bent: Tijdens het manouvreren tussen de steenhopen om kuilen steeds te kiezen voor het makkelijkste stuk voor de auto zodat de bodem vrij blijf raakte ik een sten met de bodem. Een harde klap maar moeilijk te peilen waar de bodem geraakt was. Veel kon het toch niet zijn dacht ik, ik meende hier goed overheen gestuurd te hebben..
Na controle niets te zien, geen lekkage en de oliedruk bleeft goed. Misschien de ophanging of de laaghangende assen van de stuurinrichting bij de voorwielen.
We konden prima door geen schade dus, voor zover te zien. Het schemerde inmiddels al flink en nog steeds niets te zien van een stad. Na weer veel ploeteren in de bijzonder goed rijdende TD, die tot nu toe zich overal doorheen wist te trekken (ook zonder de verhoging die ik wel gepland had te realiseren voor deze vakantie) vrij hoog op de wielen staat en bijzonder goed hanteerbaar op deze onbegaanbare stukken kwamen we bij een klein gropeje bouwvallen/huizen aan. Een paar mensen zagen ons aankomen rijden en stonden zo te zien zo te zien perplex om hier een toerist te zien. Er stonden hier wat oude trucks die vergaan waren, een paar gepleisterde bouwvallen en een hele hoop rotzooi, van wasmachine tot plastic fles. In dit gebeuren woonden een aantal families zo te zien. Iets verderop kwam een aantal mensen aangelopen, vermoedelijk richting hun kleine 'dorpje'. Ik zei 'Berat' en begon vragend te wijzen.
Een van deze mensen, een vriendelijke man, begreep gelukkig wat ik bedoelde en wees rechtdoor, inderdaad verder op deze weg. Hij stak 5 vingers op en wees weer richting Berat. 5km moet dat dus zijn. Links beneden zagen wij een asfalt weggetje maar deze ging wel de verkeerde kant op zover we konden zien, het was inmiddels wel 20:30u dus we hadden een beslissing nemen.
Als het namelijk echt donker is, kunnen we niet meer navigeren op het uitzicht, zien we de kuilen moeilijk, zijn splistingen niet meer te overzien (waar gaat de nee weg heen, en waar gaat de andere naar toe). We kunnen dan ook niet meer zien waar de gevaarlijke honden rondlopen. De honden van de herders een groot oort hond die gebruikt wordt voor het hoeden, en uiterst aggressief reageert op mensen den voertuigen die in de buurt komen.....
Links van ons, zagen we de prachtige zonsondergang, wat ons een dubbelgevoel gaf. Enerzijds was het een prachtige zonsondergang die een prachtige gloed op het landschap legde, een prachtig gezicht en tevens een van de mooiste zonsondergangen die ik heb gezien. Het was ook een overduidelijke bevestiging dat het licht ons gaat verlaten.
Het begint nu toch wel vervelend te worden...
Prachtige zonsondergang
We besloten als het dan maar 5km is, de rit voort te zetten, via de asfaltwelt weg terug is veel te ver en met deze snelheid is 5km dan ongeveer een nog half uur rijden. Vlak hierna kwamen we weer hoog op een berg, waar we echt een fantastisch uitzicht hadden op de mooie inmiddels zwarte bergen aan de horizon. Vanaf nu zou het verder echt donker worden.
De asfalt weg waren we al weer ver vandaan, dit was helaas niet de weg niet waar wij op uit kwamen. Hoog op de berg, met een hele smalle weg kwamen we eigenlijk voor ons gevoel niet goed uit. De weg ging verder omhoog en we reden op de steeds hoger worden bergwand.
We begonnen het nu toch wel somber in te zien, we hebben het gevoel op een totaal andere planeet te rijden, niets is herkenbaar, je verwacht toch normaliter wel wat lichtvervuiling te zien van steden, lichtjes, iets grotere wegen waaraan je kan zien dat je goed zit, bewegwijzering, andere auto's etc.
Het weggetje werd erg smal en dit leek niet bepaald goed. We kwamen 2 vrouwen tegen en vroegen weer hetzelfde, Berat? En wezen wat kanten op. Ze schudden hun hoofd en een wees naar een vorige splitsing, daar hadden we kennelijk in gemoeten, de weg die ons juist niet goed leek. Dus achteruit reden we weer terug naar de splitsing want keren was hier geen optie.
Zo reden we terug naar de splitsing en reden we verder. Deze weg voerde ook weer door de bergen. We reden een heel stuk verder maar hadden totaal geen gevoel ergens dichterbij te komen. Nergens verlichting te zien, nergens een verkeersbord, we waren zoals we beiden stelden: Verdwaald in Albanie. Op een zeker moment kwamen we op een tweetal splitsingen wat onze mogelijkheden uitbreiden, maar er was niemand meer te zien en zodoende beseften we dat we dit nog minstens wel de hele nacht konden blijven houden. Als we nu de verkeerde richting kiezen kunnen we wel overal uitkomen, aangezien Albanie erg dun bevolkt is is het niet zo dat elke richting wel bij een stad eindigt. Met de kaart van Europa hadden we ook nagenoeg geen herkenningspunten, Albanie is maar een klein deeltje op deze kaart die het hele continent bestrijkt. We besluiten bij de splitsing rechtdoor te gaan, aangezien er geen borden bij staan. Deze strategie gaat hier niet op, we komen eerst langs een paar huizen, waar het pikdonker is en hier en daar een lampje te vinden is. Een groepje honden heeft ons gehoord en komen op het smalle paadje langs de auto heen en rennen al blaffend naast de auto, ik rijd voorzichtig door en hoop dat ze geen domme dingen gaan doen, want ik zie verder niets. Het weggetje wordt een paadje en leidt ons langs de huisjes, het lijkt meer op een weg die hier alleen maar loopt om naar deze huisjes te komen en we besluiten weer terug te gaan. We werken zo systematisch wat splitsingen af en rijden weer terug naar de eerste splitsing terug. Hier zou rechtsaf dan misschien de grootste/breedste weg zijn dus dat proberen we dan maar weer. We rijden weer een eind verder tussen de bomen door en zien nu vrijwel niets meer als we hoog zitten, navigeren op het zicht is nu niet meer mogelijk.
We komen op een zwaar stuk. We zien een stuk voor ons met een pool van water, dan en stuk modderig zand en dan nog een pool. Dat is vervelend, want als we hier in vast komen te zitten staan we zeker nog even hier. Het punt was ook dat we hier eigenlijk helemaal niet naar buiten willen, de honden die ze hier hebben zijn maar weinig mensen gewend en auto's zien ze ook niet veel. Ze lijken steeds vastberaden om je aan te vallen, en van de eigenaren hoeven we ook niet te verwachten dat zij deze honden in bedwang kunnen houden. Ik rijd terug en kijk Melissa wanhopig aan. "We moeten het maar proberen Melis". Ik schijn met mijn grootlicht over de 2 pools en maak een plan hoe door deze 2 pools heen te rijden, en die grote stenen te ontwijken die ik uit het water zie uitsteken. Het is spannend, want vastzitten is dus echt geen optie. We zijn al uren niemand tegen gekomen, we zijn doodmoe van het terreinrijden, het is pikdonker en goede spullen om mijzelf hier uit te halen heb ik niet. Ik rijd terug en besef dat ik het nu ga proberen, bij die gedachten gaat het adrenaline stromen.
Ik neem een aanloop en zet in, de Benz zit in de eerste pool en heeft nog een goede vaart, ze schuift naar links en naar rechts door de beperkte grip op de modderige ondergrond in de pool, dan kom ik op het middenstuk en moet daar niet op de steen uitkomen, ik kom goed uit, zoals gepland kan ik om de steen heen en de Saharagelber zet door de tweede plas in, ze heeft al wat vaart verminderd maar rijdt nog goed door. De spanning stijgt, de vaart wordt iets minder en ik moet nog om een moeilijk stuk heensturen om achter de plas weer goed uit te komen.
We voelen de acherkant weer naar links en rechts slingeren "Kom op! Koooohoom op!!!" roep ik gestressed. 'Beng!' Een klap van een steen onder de bodem, die klap voel ik in merg en been, een steen tegen je bodem aan horen knallen is altijd pijnlijk om te voelen en horen. De steen gaat verder onder de auto door en laat in de buurt van de acheras nog een keertje van zich horen, dit keer niet zo hard. We rijden door en de voorwielen zijn al op het modderige zand maar de achterwiel aandrijving moet nog even flink werken, de snelheid is flink gezakt en de Benz is zwaar aan het ploeteren, de wielen spinnen maar we gaan nog vooruit. Langzaam worstelen we nog voort en we krijgen weer meer grip, door het modderige stuk na de plas stuwen we ook nog heen en we zijn eruit! We zijn er door! Ik slaak een zucht en we joelen het uit, "We zijn er doorheen! " Dit was ontzettend spannend, en het was een gigantische opluchting, dit hebben we gehad. We rijden rustig door en het euforische gevoel houdt nog even aan, dat voelt heerlijk. We rijden weer een heel stuk door, door het bos en min of meer bergafwaarts, dat lijkt een goed teken. Onderaan de berg loopt de weg kronkelend door het landschap, we komen nu bij een kruizing. We kiezen rechtdoor, dat gaat in elk geval een heel stuk goed, en na een bocht zien we ook weer wat huisjes. De weg wordt wel smal en bestaat uit vrij grote stukken steen en loopt naar beneden. Ik zit met mijn hoofd tegen het plafond aangedrukt om zo dicht mogelijk voor de auto te kunnen kijken en daarmee een zo groot mogelijk stuk van de weg te kunnen zien.
De weg wordt moeilijker en moeilijker en vervolgens komen we op een heel erg slecht stuk, hier zullen zo te zien geen auto's rijden want de weg ligt behoorlijk open. Het zou misschien wel lukken maar terug zal niet meer gaan, want het ziet er voor deze auto onmogelijk uit. Daar komt ook bij dat we niet verwachten dat dit de hoofdweg zal zijn. De weg is smal en we moeten dus keren... Aan beide kanten van de weg loopt het zand behoorlijk omhoog, dus keren lijkt niet mogelijk. Aangezien het behoorlijk stijl is en smal is achteruit geen doen. Ik zet de auto uit en draai het raampje open. We discussieren wat we kunnen doen. Daar zitten we dan in Albanie, ik kan niet achteruit en keren zal niet gaan, rechtdoor betekent een point of no return...
Bij het huisje zien we niets, maar we horen wel wat. Er is daar ook weer een wild blaffende hond, het blijft bij geblaf en het lijkt iets dichterbij te komen maar niet veel. De weg voortzetten zien we niet zitten. De enige optie is eigenlijk nog keren zegt Melissa maar ik roep dat dat niet kan. Ik raak een beetje paniekerig, "Wat hebben we verdomme gedaan!" roep ik uit en kwaad mep ik op het stuur. "Rustig!" roept Melissa "We gaan het gewoon proberen". Ze heeft gelijk maar snauw dat ik toch gezegd heb dat het niet gaat.
Ze heeft gelijk en ik weet een sorry uit te brengen. "We gaan het wel proberen dan". Melissa moet helaas uitstappen waar ze niet blij mee is in verband met die hond. Daar gaan we dan,
ik krijg de auto bij de eerste keer steken redelijk dwars, maar hoe vaker ik vooruit en achteruit ga, hoe kleiner de ruimte wordt om nog te bewegen. De achterkant zit op de zandhelling aan de zijkant op de weg, de voorkant raakt inmiddels ook het zand. Er is geen ruimte meer en ik sta nu dwars, in de auto is nog maar weinig beweging te krijgen en ik vreesde dat de Benz nu echt vastzat. Ik stapte naar buiten om het te bekijken en probeerde onder de achterkant wat zand en stenen er onder uit te halen. Daarna weer proberen, beetje bij beetje kon ik naar voren en naar achter. Melissa stond buiten om te kijken en waar nodig nog wat zand en stenen te verwijderen. Na tig keer steken stond ik weer andersom. Melissa stapte snel in want ze voelde zich bepaald niet prettig met die hond in de buurt. We reden weer terug naar de splitsing en gokten nu op rechtsaf. Daar gingen we weer, hopelijk nu de juiste richting.
We dachten al bij ons zelf om ergens de auto anders maar neer te zetten en ergens te gaan slapen als het nog erg lang zou gaan duren, het was inmiddels al bij twaalven.
Zonder zicht en zonder navigatie reden we verder over de dirt road. We kwamen na verloop van tijd een auto tegen, dat was een goed teken! Het leek in de verte of wij toch een een stad naderden, in de verte waren lichtjes te zien! Het ljkt ons toch gelukt te zijn!
Vanaf hoog in de bergen was het nu duidelijk te zien, er doemde een stad op, welke stad het zou zijn, als het een stad was, was nog niet duidelijk. Nog veel bochten en kronkels over de bergen maar we waren gerust gesteld, het zou nu niet zo lang meer duren. Maar 5km? Ik denk dat de man dan 50km bedoeld had. Nadat we de berg afgedaald hadden kwamen we weer op een verhade weg te recht, iets verder was een prachtige brug te zien en op straat zagen we mensen lopen, het bleek een grote groep jongeren te zijn, waarschijnlijk terugkomende van een feest of op weg naar een feest. Berat is een aardige stad, dus de kans dat we ergens een hotel kunnen vinden is dan wel aanwezig, maar nog of het nog open is op dit tijdstip?
We reden langs het water en de brug over en gingen op zoek in de stad. Opgelucht reden we hier rond, al die mensen, grote gebouwen en verlichting, dat hadden we ergens niet meer verwacht vannacht nog aan te treffen. We vonden even later een hotel en parkeerden de auto. Dat zag er dicht uit.. Het hotel had grote kasteelachtige deuren. De deuren waren gesloten, maar niet op slot. We deden de deur voorzichtig open en liepen naar binnen. We kwamen in een prachtige ruimte binnen. Een man kwam aangelopen en heette ons welkom. Met handen en voeten maakten we duidelijk dat we op zoek waren naar een kamer. We wilden graag van hem de prijs weten. We probeerden duidelijk te maken dat we niet genoeg albanees geld hadden dus dat we in Euro's wilde betalen of in elk geval een deel daarvan. Een hoop gereken van zijn kant, met een pen op een bierfiltje rekende hij het ons voor. Het kostte hem een hoop moeite en gereken. Uiteindelijk waren we klaar, de bijzonder vriendelijke man wees ons de kamer. We hadden een kamer aan de straatkant. We haalden de spullen en ploften op het bed.
Melissa maakte nog wat eten (we slepen altijd de gasbom mee de hotelkamer in) en we trokken een flesje wijn open. We hebben nog een tijdje gezellig zitten kletsen en zijn toen gaan slapen, we waren dood en doodmoe.
-----------------------------------------------------------------------------
W123 groet,
Jurgen
Post edited by: jurgen, at: 2008/06/03 17:30
Post edited by: jurgen, at: 2008/06/13 17:00
Post edited by: jurgen, at: 2008/06/13 17:13<br><br>Post edited by: jurgen, at: 2008/06/13 17:25
SitemapIndex