Wel, sinds anderhalve maand ben ik de gelukkige bezitter van een MB W123 300TDT uit 1982 die is uitgevoerd in classic weiss en met een zwarte textiel bekleding. De 300TDT heeft nog maar 150.000 kilometer achter de kiezen en de meegeleverde documentatie toont dat deze, de afgelopen 25 jaar, door zijn eerste eigenaar prima verzorgt is. De motor draait dan ook zijn rondes met een frisheid alsof hij nog maar net de pubertijd heeft doorlopen.
Ook de buitenkant ziet er goed uit en sinds ik hem 2 weken geleden een intensieve teflonbehandeling heb laten geven, is de wagen werkelijk een parel op de weg.
Eén of twee maal per week ga ik er een eind mee cruisen, alleen of met mijn gezin.
Elke eerste ontmoeting is een feest. Het er naar toe lopen, het eerste zichtcontact, het openen van de deur(en), instappen en gaan zitten, de deur sluiten (wat een massief en respectafdwingend geluid produceert) en vervolgens de hele ceremonie van de sleutel in het contactslot steken tot het moment waarop de rem wordt losgelaten met de automaat in ‘D’. Even lijkt de ster op te stijgen. Maar daarna valt deze weer stil terwijl de wielen in alle rust de aardbol onder het voertuig aansporen tot een draaiende beweging.
Na afloop roept het afscheid een verlangen op naar de volgende ontmoeting en gelegenheid om te cruisen.
Sinds het bezit van de 300TDT (en het lezen van dit forum) ben ik meer bewust geworden van de vergankelijkheid der dingen. Hoe mooi de huidige toestand van de wagen ook is, hij is met zijn 25 jaren de pubertijd natuurlijk al heel lang voorbij. Telkens als ik bijvoorbeeld de carrosserie in detail beschouw, de sleuven van de achterklepscharnieren inkijk, het interieur bestudeer, enz, enz, zie ik de vaak minuscule plekjes, krasjes en putjes. Sporen van de tand des tijds en tekenen dat de wagen onderweg is.
Tot het zover is hoop ik nog ontzettend veel plezier aan de Benz te beleven.
groeten van Pieter
SitemapIndex